نجوم (قرآن)نجوم یکی از اوصاف قرآن کریم می باشد. ۱ - تعریف«نجوم» و « نجم » یکی از اسامی و صفات قرآن است. ۲ - در لغت«نجم» در لغت به معنای طلوع و بروز است. مثلا وقتی گفته می‌شود «نجم القرن و النبات» یعنی شاخ و علف رویید و ظاهر شد. ستاره را نیز از آن جهت که طلوع می‌کند «نجم» می‌گویند. ۳ - کاربرد قرآنیواژه «نجم» چهار بار به صورت مفرد (نجم) و نُه بار به صورت جمع (نجوم) در قرآن به کار رفته است. در غالب این موارد، کلمات «نجم» و «نجوم» به معنای ستاره و ستارگان است. ۴ - معنای قرآنیبرخی گفته‌اند مراد از آن در آیه اول سوره مبارکه سوره نجم : «وَالنَّجْمِ اِذَا هَوَی» و آیه ۷۵ سوره واقعه : «فَلَا اُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ» قرآن است؛ زیرا با آیات بعدی که درباره وحی و قرآن است تناسب دارد؛ ۴.۱ - دلیل معنای قرآنیتوضیح مطلب این است که عرب واژه «نجوم» را بر چیزی اطلاق می‌کند که تدریجاً و در فواصل مختلف بروز کند؛ و اطلاق «نجم» به قرآن نیز به این سبب است که در طول ۲۳ سال و در مقاطع مختلف بر پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نازل شده است. [۳]
قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۷، ص (۲۵-۲۶).
[۴]
شاهین، عبد الصبور، تاریخ القرآن، ج۲۲، ص۴۷۷.
[۸]
ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، ۴۷۰؟ -۵۵۴؟ ق، هفده گفتاردرعلوم قرآن، ص۳۸.
[۹]
رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.
۵ - پانویس
۶ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «نجوم». |